λόγοισι ϑαρσύνοντες

θαρσύνω, ion. u. altatt., seit Plat. ϑαῤῥύνω, erm uthigen, dreist machen, μύϑῳ Il. 10, 190, τοὺς μάλα ϑαρσύνεσκε παριστάμενος ἐπέεσσιν 4, 233, öfter; οὔ σε βουλόμεσϑα, μῆτερ, οὔτ' ἄγαν φοβεῖν λόγοις, οὔτε ϑαρσύνειν Aesch. Pers. 212; λόγοισι ϑαρσύνοντες Eur. Phoen. 1255; Her. 2, 141; ϑαῤῥύνειν τοὺς ἑπομένους καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ Xen. Cyr. 6, 3, 27; Sp., wie Plut. Aemil. Paul. 16. – Intrans., = ϑαῤῥέω, bei Soph., ἀλλ' ὦ φίλη ϑάρσυνε El. 904.